سید صالح صالح (مجتهد)، فرزند سید عبدالله صالح مجتهد، در سال 1273 (ش.) در رشت به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی خود را در فقه و اصول و فلسفه و عرفان، ادبیات فارسی و عربی و دروس خارج فقه و اصول، به پایان رساند و به قوه استنباط مسائل شرعیه رسید.

وی در سال 1297 (ش.) به كادر قضایی عدلیه پیوست و عضویت محكمه بدایت عدلیه رشت را بر عهده گرفت. دیگر عناوین شغلی وی عبارتند از: ریاست محكمه صلحیه انزلی (99-1298 ش.)، وكیل عمومی پاركه رشت (1301 ش.)، عضو تشكیلات عدلیه آذربایجان، وكیل عمومی پاركه رشت (1302 ش.)، عضو محكمه بدایت عدلیه رشت (1303 ش.)، رئیس صلحیه محدوده عودلاجان تهران (1306 ش.)، رئیس صلحیه محدوده شماره 2 رشت (1306 ش)، رئیس محكمه صلح رشت، رئیس محكمه بدایت درجه 2 مركز، رئیس دادگستری رضائیه (ارومیه)، رئیس دادگستری بابل (1318 ش.)، مستشار دادگاه استان 2 و 3، رئیس دادگاه شهرستان تبریز (1320 ش.)، بازرس قضایی (1320 ش.)، رئیس شعبه 3 دادگاه شهرستان (1320 ش.)، رئیس دبیرخانه كمیسیونهای تهیه قوانین (1323 ش.)، رئیس قسمت مشاوره حقوقی وزارت دادگستری، مستشار دیوان عالی كشور (1331 ش.)، رئیس دادگستری استان پنجم (1333 ش)، رئیس شعبه 6 دیوان عالی كشور. در سال 43-1342 (ش) بازنشسته شد.

صالح نمونه یك قاضی متواضع و درستكار و به واقع «صالح» بود و با تسلطی كه بر علم حقوق و مسائل شرعی داشت، همواره مورد رجوع قضات دیگر قرار می‌گرفت. وی در فاصله سال‌های 50-1349 (ش.) دار فانی را وداع گفت.

منبع: مبارکیان، عباس، چهره ها در تاریخچه نظام آموزش عالی حقوق و عدلیه نوین، چاپ اول، انتشارات پیدایش، تابستان ۱۳۷۷