امروز داشتم برای پیدا كردن دفترچه بیمه ام تمام قفسه های كتابخانه را زیر و رو می كردم كه به این جزوه های زیرخاكی برخورد كردم؛ جزوه های دست نویسم در دوره كارشناسی حقوق دانشگاه تهران.
در اون زمان، كه كتابهای حقوقی مثل امروز در همه جا و هر موضوعی نوشته نشده و در بازار موجود نبودند، معمولاً جزوه درسی اساتید به صورت پلی كپی با كیفیت پایین در واحد تكثیر دانشكده تهیه و برای فروش در اختیار دانشجویان قرار می گرفت.
با این حال، بودند اساتید كه جزوه ای برای درس خود نداشتند و باید گفته هایشان در كلاس را می نوشتیم.
من كه معمولاً برای هر درسی پیش مطالعه داشتم، با تندنویسی خود، نبود جزوه را جبران، و همان شب آنها را پاكنویس می كردم.
كم كم، این جزوه های دست نویس مورد توجه همكلاسی ها قرار گرفت و آنها را به امانت گرفته و از روی آن كپی می گرفتند.
با افزایش اقبال همدوره ای هایم به این جزوات، من هم بیشتر بر روی آنها وقت می گذاشتم تا اگر دانشجویی كتاب نمی خواند و به همین جزوات اكتفاء می كند، از این دست نویس ها بهره بیشتری ببرد. این بود كه در خصوص برخی موضوعات، نظر نویسندگان را از كتابشان در پاورقی جزوه می نوشتم؛ در سال سوم دانشكده شهامت درج نظر متفاوت خود را هم پیدا كرده بودم؛ بخشی را هم به عنوان رویه قضایی به جزوه ام افزودم.
پس از گذراندن هر واحد، می شنیدم كه دانشجویان سال بعد هم همان جزوه ها را تكثیر و استفاده می كنند.
دوره كارشناسی را تمام كرده و وارد ارشد شده بودم كه می دیدم هنوز آن جزوات مورد استفاده دانشجویان سالهای بعد قرار دارد تا اینكه در آزمون دكترای اعزام به خارج پذیرفته شده و برای ادامه تحصیل به فرانسه رفتم.
پنجسال بعد وقتی كه در سال هشتاد و یك به كشور بازگشته و در آستانه استخدام در دانشكده خودمان بودم، و دیگر نه از دانشجویان سابق خبری بود و نه از دانشجویان حاضر كسی مرا می شناخت برای كپی گرفتن از یك مقاله در صف كپی پشت سر دیگران در نوبت ایستادم. وقتی كه نوبت به نفر جلوی من رسید، جزوه ای را به روی پیشخوان گذاشت و گفت: “یك سری از این.” با كمال تعجب و البته احساس شعف دیدم كه آن جزوه، از جزوه های دست نویس من است كه سیزده سال پیش نوشته بودم و زنجیره بهره برداری از آن قطع نشده بود (عكس اول). متصدی تكثیر هم چهره در هم كشید و به او گفت: “صدبار اینو آوردید كپی گرفتم، یكبار بیارید ولی بگید صدتا میخوایم!”
و من امروز با ديدن اين جزوات، تمام اين خاطرات در دقايقي كوتاه در ذهنم زنده شد و جستجوی بی حاصل به دنبال دفترچه بيمه ام را خاتمه بخشيدم.
اینستاگرام دکتر علی خالقی
دیدگاهتان را بنویسید