آیین نامه زناشویی بانوان ایرانی با اتباع بیگانه غیر ایرانی مصوب 6 مهر 1345 هیأت وزیران با اصلاحات بعدی

قضاوت آنلاین: توجه کاربران به دو نکته ضروری است.

اول این که، برابر مصوبه 6684 مورخ 1349/4/20 هیئت وزیران که در روزنامه رسمی کشور شماره 7421 مورخ 20/4/49 منتشر شد، در جلسه مورخ 1349/4/20 بنا به پیشنهاد شماره 8314-2 مورخ 49/2/23 وزارت کشور تبصره ای به ذیل بند 3 ماده 3 آئین نامه زناشویی موضوع تصویب نامه شماره 50990 مورخ 45/12/6 اضافه شد که در متن آیین نامه به صورت الحاقی آورده شد.

دوم آن که، قانون راجع به ازدواج مصوب 23 مرداد 1310 مجلس شورای ملی که قانون ازدواج نیز نامیده می شد، مواد 1 و 3 آن به موجب قانون اصلاح مواد 1 و 3 قانون ازدواج ‌مصوب 29 اردیبهشت ماه 1316 کمیسیون قوانین عدلیه، اصلاح و همچنین به موجب قانون مصوب 13 آذر 1317 (‌دوره يازدهم) الحاقیه ای به قسمت آخر ماده يك اصلاحي صورت گرفته بود که تماماً به استناد ماده 58 قانون حمایت خانواده مصوب ۱ اسفند ۱۳۹۱ مجلس شورای اسلامی نسخ صریح گردید و به این ترتیب ماده 17 قانون ازدواج مورد استنادی هیأت وزیران هم منسوخ شد اما این امر خللی به آیین نامه وارد نمی کند، چرا که ماده 51 قانون حمايت خانواده حاوی حکم ماده منسوخ است.

آیین نامه زناشویی بانوان ایرانی با اتباع بیگانه غیر ایرانی

 شماره 50990             1345/12/6

وزارت کشور

هيئت وزيران در جلسه مورخ 45/7/6 بنا به پيشنهاد شماره 5735/ش15-27/5/45 وزارت كشور، در اجراي ماده 1060 قانون مدني و ماده 17 قانون ازدواج مصوب سال 1316 آئين نامه زناشوئي بانوان ايراني با اتباع بيگانه غير ايراني را بشرح زير تصويب نمودند:

ماده1- به وزارت كشور اجازه داده مي شود پروانه اجازه زناشوئي بانوان ايراني را با اتباع بيگانه با رعايت مقررات اين آئين نامه صادر نمايد.

ماده2- براي صدور پروانه فوق متقاضيان بايد مدارك زير را تهيه و تسليم دارند:

(1) درخواست نامه مرد و زن مبني بر تقاضاي صدور پروانه اجازه زناشوئي طبق نمونه وزارت كشور

(2) گواهي‌نامه از مرجع رسمي كشور متبوع مرد مبني بر بلامانع بودن ازدواج با زن ايراني و برسميت شناختن ازدواج در كشور متبوع خود. در صورتيكه تهيه گواهينامه مذكور براي متقاضي امكان پذير نباشد وزارت كشور ميتواند بدون دريافت مدارك فوق در صورت رضايت زن پروانه زناشوئي را صادر نمايد.

(3) در صورتيكه مرد غير مسلمان و زن مسلمان باشد گواهي يا استشهاد تشرف مرد به دين مبين اسلام

ماده3- وزارت كشور در صورت تقاضاي زن علاوه بر مدارك مذكور در ماده 2 مدارك زير را نيز از مرد بيگانه مطالبه خواهد نمود.

(1)گواهينامه مبني بر اينكه مرد مجرد است يا متاهل از مرجع رسمي محلي يا ماموران سياسي و كنسولي كشور متبوع مرد

(2)گواهي نداشتن پيشينه بد و محكوميت كيفري مرد از مراجع رسمي محلي يا ماموران سياسي و كنسولي كشور متبوع مرد همچنين گواهي عدم سوء پيشينه كيفري از مرجع كشور ايران در صورتيكه مرد بيگانه در ايران اقامت داشته باشد.

(3) گواهي از مراجع محلي يا ماموران سياسي و كنسولي كشور متبوع مرد مبني بر وجود استطاعت و مكنت زوج و همچنين تعهدنامه ثبتي از طرف مرد بيگانه مبني بر اينكه متعهد شود هزينه و نفقه زن و اولاد و هرگونه حق ديگري كه زن نسبت به او پيدا كند در صورت بدرفتاري يا ترك و طلاق پرداخت نمايد.

تبصره (الحاقی 1349/4/20)- در موارديكه وزارت كشور مصلحت بداند براي حسن انجام وظايفي كه طبق مقررات قوانين ايران زوج در قبال زوجه دارد از قبيل حسن رفتار و انفاق در تمام مدت زناشوئي و اداره واجبات مالي زوجه و اولاد تحت حضانتش و امثال آن و همچنين در موارديكه تفريق پيش آيد براي پرداخت هزينه مراجعت همسر مطلقه تا محل سكونت زن در ايران مي تواند تضمين مناسب از شوهر مطالبه نمايد.

فرم تعهد نامه و تضميني كه در اين قبيل موارد بايد اخذ شود و چگونگي استفاده از ضمانت نامه را وزارت كشور تهيه خواهد نمود.

ماده4- وزارت كشور ميتواند به استانداريها و فرمانداريهاي كل و همچنين با موافقت وزارت امور خارجه به بعضي از نمايندگان سياسي و كنسولي ايران در خارجه اختيار دهد كه طبق مقررات اين آئين نامه پروانه اجازه زناشوئي را مستقيماً در محل صادر نموده و مراتب را به ثبت احوال اعلام دارند.

منبع: روزنامه رسمی کشور شماره 6442 مورخ 1346/1/15، مجموعه قوانین سال 1345، بخش تصویب نامه، صص127- 126